සඳ එළියේ පොරොන්දුව"
පළමු පරිච්ඡේදය
මධූෂා විශ්වවිද්‍යාලයේ අවසන් වසරේ සිසුවියක ලෙස උදේම නැගිට තම පන්ති සඳහා සූදානම් වෙමින් සිටියාය. අද දිනය ඇගේ ජීවිතයේ වැදගත් දිනයක් විය. වසර ගණනාවක් තිස්සේ වෙහෙස මහන්සි වී කළ අධ්‍යාපන කටයුතු අවසන් කරමින් සිටි ඇය, අද දින අවසන් විභාග ප්‍රතිඵල ලැබීමට නියමිතව තිබුණි.
"මධූ, ඔයාගේ උදේ කෑම ලෑස්තියි," ඇගේ මව කෑ ගැසුවාය.
මධූෂා හිස පීරා, ඇඳුම් අඳින අතරේ තම සුදු මුහුණ කැඩපතින් බලාගත්තාය. ඇගේ දිගු කළු කොණ්ඩය පිටුපසට බැඳ, සුළු මෙහෙයක් දැරූ ඇය, තරමක් හෙම්බත් විය.
විශ්වවිද්‍යාලයේ උදේ පන්ති වලට ගිය මධූෂා දිවා කාලයේ ප්‍රතිඵල ලබා ගැනීමට සිය මිතුරියන් සමඟ පෙළ ගැසුණාය. හදවත වේගයෙන් ගැහෙන්නට විය. ඇගේ අනාගතය තීරණය කෙරෙන මොහොත එළඹ තිබුණි.
"මධූෂා කියා සිල්වා," ලේකම්තුමිය අමතද්දී ඇය හිස ඔසවා බැලුවාය. "ඔබේ ප්‍රතිඵල ගන්න."
ඇය තරමක් සැලෙන අතින් ලිපිය ලබාගෙන එය විවෘත කළ විට, ඇගේ දෑස් පුළුල් විය. ඉංජිනේරු පීඨයේ ඉහළම ලකුණු ලබාගැනීමට ඇය සමත් වී තිබුණි.
"වාව්! මධූ, ඔයා කළා!" ඇගේ හොඳම මිතුරිය වන දිල්මි සතුටින් කෑ ගැසුවාය. "ඒ කියන්නේ ඔයාට ඒ විදේශ ශිෂ්‍යත්වය ලැබෙනවා!"
එහෙත් මධූෂාගේ සිතේ සතුට මැද්දේ කුඩා පසුතැවිල්ලක් තිබුණි. මෙය ඇගේ ජීවිත සිහිනය නම්, එය සැබෑ කර ගැනීමට තවත් මාස කිහිපයකින් ඇය මෙරටින් පිටව යා යුතුය. ඇය කුඩා කාලයේ සිට පෙම් කළ ජනක... ඔහු ගැන කුමක් කළ යුතුද?
මධූෂා හවස ගෙදර පැමිණි විට, ඇගේ දුරකථනය නාද විය. ජනක ඇයට දුරකථන ඇමතුමක් ලබා දී තිබුණි.
"හෙලෝ," ඇය පිළිතුරු දුන්නාය.
"මධූ! ඔයාගේ ප්‍රතිඵල ගැන මම දැන් දැනගත්තා. මම ගොඩක් සතුටුයි," ඔහු කීවේය. "අපි එය සමරමු. මම ඔයාව හවස හයට පිකප් කරන්නම්. මට ඔයාට පෙන්වන්න දෙයක් තියෙනවා."
මධූෂා සිනාසුණාය. "හරි, මම සූදානම් වෙන්නම්."
හවස ජනක ඇයව රැගෙන ගියේ නගරයෙන් පිටත පිහිටි කඳු මුදුනකට ය. රාත්‍රී අහස තරු වලින් පිරී, සඳ එළිය සැහැල්ලුවෙන් වැටෙන විට ඔවුන් දෙදෙනා එහි ගල් පර්වතයක වාඩි වී සිටියහ.
"මධූ, මම දන්නවා ඔයා ජපානයට යන බව," ජනක කීවේය. "මම ඒ ගැන සතුටුයි. ඒත් ඔයා ආපහු එන කල් මම බලාගෙන ඉන්නවා."
"ජනක..." මධූෂා කථා කිරීමට උත්සාහ කළත්, ඇගේ සිතේ අවුල් පහදා ගැනීමට අපහසු විය. "වසර තුනක් තරම් දිග කාලයක්. ඒක ඔයාට අසාධාරණයි."
ජනක ඇගේ අතින් අල්ලා ගත්තේය. "මට කමක් නෑ. අපි දෙන්නා කුඩා කාලයේ ඉඳලා එකට හිටියා. තව වසර තුනක් කියන්නේ මොකක්ද?"
එවිට ඔහු සාක්කුවෙන් කුඩා කොටුවක් එළියට ගත්තේය. එය විවෘත කළ විට, රිදී මුදුවක් එහි තිබුණි.
"මේක පොරොන්දුවක්," ඔහු කීවේය. "ඔයා ආපහු ආවට පස්සේ, මම ඔයාට මගේ ජීවිතය පුරාම ආදරය කරනවා. මේක තාවකාලික මුදුවක් විතරයි. ඔයා ආපහු එන කොට, මම ඔයාට හරි එකක් දෙන්නම්."
මධූෂාගේ දෑස් කඳුළින් පිරුණාය. "ජනක, මම ආදරෙයි ඔයාට."
ඔහු මුදුව ඇගේ ඇඟිල්ලේ පැළඳ වූ අතර, සඳ එළිය යට දෙදෙනා එකිනෙකා වෙත නැඹුරු වී දිගු සිපගැනීමක නිරත වූහ.
දෙවන පරිච්ඡේදය
වසර තුනක් ගෙවී ගියේය. මධූෂා ජපානයේ ටෝකියෝහි සිය අධ්‍යයන කටයුතු සාර්ථකව අවසන් කළාය. ඇගේ ශාරීරික පෙනුම වෙනස් වුවද, සිතේ ජනක කෙරෙහි තිබූ ආදරය නොවෙනස්ව පැවතුණි. ඔවුන් දෙදෙනා නිතර දුරකථනයෙන් සහ වීඩියෝ ඇමතුම් හරහා කතාබහ කළහ. නමුත් සමහර අවස්ථාවල ජනකගේ හැසිරීම තරමක් සැකසහිත විය.
මෙදින මධූෂා ලංකාවට පැමිණීමට ගුවන් යානා ටිකට් පතක් වෙන් කර ගත්තාය. ඇය ජනකට එය නොකීවාය. ඔහුට පුදුමයක් දීමට අවශ්‍ය විය.
මධූෂා ලංකාවට පැමිණි දිනයේ, ඇය කෙළින්ම ජනකගේ නිවසට ගියාය. නමුත් එහිදී ඇයට ලැබුණේ අප්‍රසන්න පුදුමයකි. ජනකගේ මව දොරටුව අසළ සිටි අතර, ඇය මධූෂාව දුටු විට මුහුණ සංකෝචනය විය.
"මධූෂා? ඔයා ආපහු ආවාද?" ඇය විමසුවාය.
"ඔව් ආන්ටි. ජනක ඉන්නවාද?"
"ඔයා දන්නේ නැද්ද? ජනක සහා ඇය දැන් ටවුන් එකේ තියෙන කඩේ ඉන්නවා.
මධූෂාගේ හදවත ගැස්සුණි. "මොකද ආන්ටි?"
"ඔහු දැන් විවාහකයි, මධූෂා. පසුගිය මාසයේ තමයි විවාහ වුණේ. ඔහු ඔබව අමතක කළා කියලා හිතුවා."
මධූෂාගේ ලෝකය හිස් වී ගියා සේ දැනුණි. ඇය හුස්ම ගැනීමට පවා අමාරු වූ අතර, දෙපා අසල වැටෙන්නට ආසන්න විය. නමුත් ඇය කෙසේ හෝ ශක්තිය රැස් කර ගත්තාය.
"ජනක කඩේ ඉන්නවා කියලා ඔයා කිව්වා නේද?" ඇය ඇසුවාය. "මම යන්නම්."
ඇය කඩය වෙත ගොස් ජනෙල්ලයෙන් ඇතුළට එබුණාය. ජනක කවුන්ටරය පිටුපස සිටියේය. ජනක පැත්තට හැරුණු විට ඔහුගේ දෑස් පුළුල් විය. ඔහු සැනින් පිටතට පැමිණ, මධූෂා ඉදිරියේ නැවතුණි.
"මධූ... ඔයා ආපහු ආවාද?" ඔහු දෙවුර වැනුණි.
"ඔව්, මම ආවා. ඔයාගේ පොරොන්දුව මතක ඇති නේද?" මධූෂා ඇසුවාය, ගල් ගැසුණු මුහුණින්. ඇය තවමත් දකුණු අතේ ඔහුගේ දුන් මුදුව පැළඳගෙන සිටියාය.
ජනක ලජ්ජාවෙන් බිම බැලුවේය. "මම... මට සමාවෙන්න. මම ඔයාව නැවත එන්නේ නෑ කියලා හිතුවා. වසර තුනක් ගොඩක් දිගයි."
"මම ඔයාට හැම දවසකම කතා කළා," මධූෂා කීවාය, ඇගේ හඬ කම්පා වෙමින්. "අපි වීඩියෝ කෝල් කළා. අපි එකට හීන දැක්කා. මම ඔයාට පොරොන්දු වුණා."
මොහොතකට නිහඬතාවයක් ඇති විය. ඒ මොහොතේ, කඩය තුළ සිට ගැහැණු ළමයෙක් පිටතට පැමිණියාය.
"ජනක, මොකද වුණේ? ඔයා කාටද කතා කරන්නේ?" ඇය විමසුවාය.
මධූෂා ඒ ගැහැණු ළමයාගේ ඇඟිල්ලේ විවාහ මුදුවක් දුටුවාය. ඇගේ සිත කැඩුණි.
"සුභ දවසක්," මධූෂා කියමින් හැරී ගියාය, ඇගේ කඳුළු සඟවා ගනිමින්.
"මධූ, පොඩ්ඩක් ඉන්න!" ජනක කෑ ගැසුවාය. නමුත් ඇය ඉක්මනින් පාරේ ඉදිරියට ගියාය.
තෙවන පරිච්ඡේදය
සති කිහිපයක් ගත විය. මධූෂා තම පැරණි ගෙදර තනිව විසූ අතර කිසිවෙකුට හමු නොවී සිටියාය. ඇගේ මව පමණක් ඇය සමග සිටියාය. මධූෂා ජනකගේ මුදුව තවමත් ඇඟිල්ලේ පැළඳගෙන සිටියත්, එය ඉවත් කිරීමට තරම් ශක්තියක් ඇගේ සිතට නොතිබුණි.
"මධූ, කරුණාකරලා ආපහු කන්න පටන් ගන්න," ඇගේ මව ඉල්ලා සිටියාය. "ඔයා මේ සති දෙක තුළ කේට්ටූ වෙලා."
"මට බඩගිනි නෑ, අම්මා," මධූෂා උත්තර දුන්නාය.
එදින සවස, ඇය බලහත්කාරයෙන් නගරයට ගියාය. ඇගේ මවට අවශ්‍ය දේවල් මිලදී ගැනීමට අවශ්‍ය වූ බැවින් ය. එහිදී, ඇය දිල්මි සමඟ හමු වූවාය.
"මධූ!" දිල්මි කෑ ගැසුවාය. "මම දන්නවා ඔයා කොහෙද යන්නේ කියලා. කරුණාකරලා මාව මඟ හරින්න එපා."
ඔවුන් දෙදෙනා කෝපි කඩයකට ගොස් දිගු කාලයක් කතා කළහ. දිල්මි අසා සිටියේ මධූෂා ආපසු ජපානයට යන බවයි.
"මම ඉල්ලීමක් කළා මට නැවත ලැබුණු ඉංජිනේරු සමාගමට. ඔවුන් මට වැඩ කරන්න ඉඩ දෙනවා," මධූෂා පැවසුවාය.
"නමුත් ඔයා ආපහු යන්න තීරණය කළේ ඇයි?" දිල්මි ඇසුවාය. "ඔයා මේ රටේ ඕනෑම තැනකට පත්වීමක් ලබා ගන්න පුළුවන්."
"මම යන්න ඕනේ," මධූෂා කීවාය. "මට මේ රටේ තවත් මොකක්වත් ඉන්න බැ."
දිල්මිගේ මුහුණ පිරිසිදු කළ නොහැකි දුකින් පිරී ගියාය. "ඔයා වැරදි කෙනෙක් නිසා ඔයාගේ ජීවිතේ නාස්ති කරගන්න එපා, මධූ."
මධූෂා බිම බලා සිටියාය. "මම ජනකට තවමත් ආදරෙයි. ඒත් ඔහු දැන් නම්..."
එවිට ඔවුන් සිටි කෝපි කඩයේ දොරටුව විවෘත විය. තරුණයෙක් ඇතුළු වූ අතර, මධූෂා හැරී බැලුවාය. ඇගේ හදවත නැවත පන ගැන්වුණි. ඇගේ දෑස් විශ්මිත විය.
"චමත්?" ඇය විස්මයෙන් කෑ ගැසුවාය.
චමත්, ඇගේ විශ්වවිද්‍යාල මිතුරා, ජපානයට යන්නට පෙර ඇයව ආදරයෙන් පතා සිටි පුද්ගලයා, දැන් ඇය ඉදිරියේ සිටියේය.
"මධූෂා, ඔයා ආපහු ආවාද?" ඔහු පුදුමයෙන් විමසුවේය.
"චමත්, මට ඔයාව දැක්කට පුදුමයි," මධූෂා කීවාය, ඇගේ හදවතේ අමුතු රිද්මයක් දැනෙමින්.
දිල්මි මද හිනාවක් පෑවාය. "මම දැන් යන්නම්. ඔයාලා දෙන්නට කතා කරන්න."
චමත් මධූෂා එක්ක වාඩි වෙමින්, "මම දැන් දවස් කිහිපයකට කොළඹ ඉන්නේ. මම ජපානයේ වැඩ කරනවා, මධූ, ටෝකියෝ වල. මට ඒකත් ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබුණා, අපි එක අවුරුද්දක් එහේ එකට සිටියා."
මධූෂා පුදුමයෙන් බලා සිටියාය. "ඒත් අපි කවදාවත් හමු වුණේ නෑනේ එහෙදි?"
"ඔයා ටෝකියෝ විශ්වවිද්‍යාලයේ, මම කියෝටෝ එකේ. ඔව්, අපි හමු වුණේ නෑ. මම ඔයාව හොයා ගන්න උත්සාහ කළා. ඒත් මට ඔයාව සොයා ගන්න බැරි වුණා."
සම්පූර්ණ සන්ධ්‍යාව පුරාවටම මධූෂා සහ චමත් කතා කළහ. මධූෂා චමත්ට ජනක ගැන කතා කළාය. ඔහු ඇයට සවන් දෙමින්, ඇයට සාත්තු කළේය.
"මධූ, ඔයා මතකද මම ඔයාට කීවේ ජනක ඔයාට හරි නෑ කියලා?" චමත් මෘදුව කීවේය.
මධූෂා මදහසක් පෑවාය. "මතකයි. ඔයා නිතරම කිව්වා."
"මම දැන් කියන්නේ නෑ 'මම කිව්වානේ' කියලා. ඒක වැදගත් නෑ. මට දැනෙන්නේ ඔයාට සනීප වෙන්න ඕනෙ කියලා."
"චමත්... ඔයා තවමත් මාව ආදරෙයිද?" මධූෂා හදිසියේ විමසුවාය.
චමත් පුදුමයෙන් ඇයෙ දිහා බැලුවේය. "මම... ඔව්. මම කවදාවත් නැවතුණේ නෑ."
මධූෂා සිනාසුණාය, දීර්ඝ කාලයකට පසු පළමු වරට. "මම ආපහු ජපානයට යන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. මට නැවත වැඩ කරන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා."
ඇගේ ඇඟිල්ලේ ජනක්ගේ මුදුව දෙස බලමින්, ඇය එය ඉවත් කළාය. "මම දැන් නිදහස්."
චමත් ඇගේ අත අල්ලා ගත්තේය. "ටෝකියෝ ඉතා ලස්සන නගරයක්. විශේෂයෙන් වසන්ත කාලයේ. මම ඔයාට ඒ හැම තැනම පෙන්වන්නම්."
සිව්වන පරිච්ඡේදය
වසර දෙකක් ගෙවී ගියේය. මධූෂා සහ චමත් ජපානයේ සිය ආදර සබඳතාවය දියුණු කරගෙන යමින් සිටියහ. ඔවුන් දැන් ටෝකියෝහි එකම නිවසක වාසය කළහ. මධූෂා දැන් ජපානයේ ප්‍රසිද්ධ ඉංජිනේරු සමාගමක ඉහළ තනතුරක සිටි අතර, චමත් මෘදුකාංග නිර්මාණයේ ප්‍රවීණයෙකු විය.
සකුරා මල් පිපෙන සුන්දර වසන්ත දිනයක, චමත් මධූෂාව උද්‍යානයකට රැගෙන ගියේය. එහිදී ඔහු දණගසා ඇයට විවාහ යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළේය.
"මධූෂා, මම ඔයාට ආදරේ කළා පළමු දවසේ ඉඳලම. අපි එකට ලංකාවේදි, ඊට පස්සේ අපි මේ රටේදි ආයේ හමු වුණා. ඒක ඉරණම කියලා මම හිතනවා. ඔයා මගේ පණ. මට ඔයාව නැතුව ජීවත් වෙන්න බෑ. ඔයා මගේ බිරිඳ වෙනවද?" ඔහු ඇසුවේ, රත්තරන් මුදුවක් පෙන්වමින්.
මධූෂාගේ දෑස් සතුටු කඳුලින් පිරුණු අතර, ඇය "ඔව්" යැයි පිළිතුරු දුන්නාය.
ඔවුන් දෙදෙනා විවාහ වූයේ මාස කිහිපයකට පසුව ජපානයේ දී ය. ලංකාවෙන් ද ඔවුන්ගේ දෙමාපියන් සහ මිතුරන් පැමිණියහ.
විවාහ උත්සවය පැවැත්වෙන දිනයේ, මධූෂා දිල්මිව සම්බන්ධ කරගෙන, "ලංකාවේදි ජනකව දැක්කාද?" යැයි ඇසුවාය.
"ඔව්," දිල්මි කීවාය. "ඔහු දැන් සතුටින් නෑ. ඔහුගේ විවාහය අසාර්ථක වුණා. ඔහු හැමදාම ඔයාව මතක් කරනවා."
නමුත් මධූෂා දැන් වෙනස් ය. "මම ඔහුට සුබ පතනවා. මම මගේ ජීවිතේ ඉදිරියට ගෙන ගියා. මට දැන් චමත් ඉන්නවා."
අලුත් විවාහක යුවළ සිය මධුසමය ගත කළේ ක්‍යෝටෝ හි ය. ඔවුන් දෙදෙනා ජපානයේ සාර්ථක වෘත්තීය ජීවිත ගත කරමින්, වසර කිහිපයකට වරක් ලංකාවට ගොස් ඥාතීන් බැලීමට ගියහ.
වසර දෙකකට පසු, ඔවුන්ගේ පළමු දරුවා, දියණියක් උපන්නාය. ඔවුන් ඇයට "මියුකි" යන නම තැබූහ. ඒ නම ජපන් භාෂාවෙන් "සුන්දර සෙනෙහස" යන අරුත දෙන බැවිනි. මධූෂා සහ චමත් සිය දියණියව හදා වඩා ගත්තේ දෙරටේම සංස්කෘතික අගනාකම් තුළ ය.
පස්වන පරිච්ඡේදය
තවත් වසර තුනක් ගෙවී ගියේය. මධූෂා සහ චමත්ගේ ලංකාවේ නිවාඩුව සඳහා ගමන් බිමන් සැලසුම් කරමින් සිටියහ. පස් හැවිරිදි මියුකිට ද ලංකාව දැකීමට උවමනාව තිබුණි. ඇය දෙමළ, සිංහල සහ ජපන් භාෂා තුනම කතා කළ හැකි උපන් හැකියාවක් තිබූ දරුවෙකු විය.
ඔවුන් ලංකාවට පැමිණි දිනයේ, මධූෂාගේ මව ඔවුන්ව මහත් සතුටින් පිළිගත්තාය. දෙවනුව උපන් දරුවා, චමල් පුතා ගෙදර නිදා සිටියේය. ඔහුට මාස හයක් පමණ විය.
"මගේ පුංචි මියුකි," මධූෂාගේ මව ඇයව තුරුළට ගත්තාය, "ඔයා ලස්සන ජපන් කුමාරිකාවක් වගේ."
නිවාඩුව ගත කරන අතරේ, මධූෂා, චමත් සහ දරුවන් ගාල්ල දකුණු පළාතේ වෙරළේ නිවාඩු නිකේතනයක රැඳී සිටියහ. එහිදී, ඔවුන් ජනක සහ ඔහුගේ බිරිඳ හමු වූහ. ඔවුන් ද එහි සංචාරයක් සඳහා පැමිණ සිටියහ.
"මධූ..." ජනක විස්මයෙන් සැලුණේය. "ඔයා ආපහු ලංකාවට ආවාද?"
"හලෝ ජනක," මධූෂා මෙත් සිතින් පිළිතුරු දුන්නාය. "ඔව්, අපි නිවාඩුවකට ආවා. මේ මගේ ස්වාමිපුරුෂයා චමත්, සහ මගේ දරුවො දෙන්නා මියුකි සහ චමල්."
ජනකගේ බිරිඳ, මාලා, ඔවුන් සමඟ මිත්‍රශීලීව කතා කළාය. ඔවුන්ට දරුවන් නැති බව පෙනුණි.
"මට සතුටුයි ඔයා දැන් සතුටින් සිටින බව දැකීමට, මධූෂා," ජනක කීවේය. "මම... කණගාටු වෙනවා අපේ අතීතය ගැන."
"අපේ අතීතය හොඳ කාලයක් වීදි. ඒත් අපි දෙන්නම දැන් වෙනත් මාර්ගවල," මධූෂා පිළිතුරු දුන්නාය, "මම ඔයාත් එක්ක තරහක් නෑ, ජනක."
එදින සවස, චමත් සහ මධූෂා වෙරළේ ඇවිදිමින් සිටියහ. මියුකි වැලි මත සෙල්ලම් කරමින් සිටියාය. මධූෂා චමත්ගේ අත අල්ලාගෙන බිම වැටුණු සඳ එළිය දෙස බැලුවාය.
"මතකද, ඔය මුල්ම දවසේ ඔය මට කිව්වේ ඔයා සඳ එළිය වගේ බව," චමත් මෙත් සිතින් කීවේය. "දැන් මම දන්නවා ඒක ඇත්ත බව. ඔයා මගේ ජීවිතේ එළිය."
"ඒත් ඔයාගේ ආදරය තමයි සඳ එළිය වුණේ," මධූෂා පිළිතුරු දුන්නාය. "මම අන්ධකාරේ සිටියදී මාව ආලෝකමත් කළේ ඔයාගේ ආදරයයි. ජනකව දැක්කම මට තේරුණා, ඔහු විශ්වාස කළේ සඳ එළිය අතුරුදහන් වේවි කියලා. ඒත් ඔයා විශ්වාස කළා එය ආපහු පායනවා කියලා."
චමත් ඇයව සිප ගත්තේය. "මම ඔයාව කවදාවත් අත හරින්නේ නෑ, මධූ."
"ඒ විශ්වාසය තමයි මට ආපසු ජීවත් වෙන්න ශක්තිය දුන්නේ," මධූෂා සතුටින් අඬමින් කීවාය.
"මට තවත් පොරොන්දුවක් දෙන්න," චමත් කීවේය. "මියුකි සහ චමල්ට සහෝදරයෙක් හෝ සහෝදරියක දෙමු."
මධූෂා සිනාසුණාය. "ඒක පොරොන්දුවක් නෙවෙයි, ප්‍රාර්ථනාවක්."
"දරුවෝ තුන්දෙනා එක්ක අපි දෙන්නා හැම දවසකම ආදරය කරමු," චමත් පැවසුවේය.
මියුකි ඔවුන් වෙත දිව ආවාය. "අම්මා, තාත්තා, බලන්න මම මොනවද හොයා ගත්තේ!" ඇය අතේ මුහුදෙන් ගෙනා සුදු සිප්පියක් තිබුණි. එය විවෘත කළ විට මුතු ඇටයක් එහි තිබුණි.
"ඔන්න අපේ ලෝකය," චමත් කීවේය, සිප්පිය දෙස බලමින්. "පිටින් සාමාන්‍ය වුණත්, ඇතුළේ අගනා දෙයක් තියෙනවා."
මධූෂා සිය සුරත චමත්ගේ අත මත තැබුවාය. "මගේ සැබෑ පොරොන්දුව ඔයාට දෙන්නම්," ඇය කීවාය. "මම ඔයාව සදාකාලිකව ම ආදරය කරනවා."
ඔවුන් දෙදෙනා සඳ එළිය යට හිඳගෙන, ලංකාවේ සැඟවුණු වෙරළේ, තම දියණිය සහ පුතු සමඟ, අනාගතය දෙස බලා සිටියහ. මධුර පෙම් සබඳතාවයක බැඳීම්, සැබෑ පොරොන්දු, විශ්වාසය සහ ඉවසීම මත පිහිටා ඇති බව ඔවුන් දැන සිටියහ.
ජීවිතයේ සුන්දර සඳ එළිය කිසි දිනෙක ඔවුන්ගේ ආදරයෙන් ඉවත් නොවනු ඇත.
අවසානය.