අම්මගේ පලිගැනීම
පළමු පරිච්ඡේදය - ආරම්භය
දිනූ නම් පුංචි දැරියක් තමන්ගේ තාත්තා ගෙදරට බලු පැටියෙක් ගෙනෙන තුරු ගේ ඉස්සරහා හරිම ආසාවෙන් බලාගෙන හිටියා. දිනූට වයස අවුරුදු පහයි. තාත්තා දුන්න පොරොන්දුව ඉටුවෙන තුරු බලාගෙන ඉන්න එක තමයි ඇයගේ හිතේ තිබුණු එකම ආසාව.
දිනූගේ අම්මා ජීවත්ව සිටි කාලයේ ඇයගේ ජීවිතය හරිම ලස්සන, සම්පූර්ණ ජීවිතයක්. නමුත්, අවාසනාවන්ත රිය අනතුරකින් අම්මා නැති වූ දවසේ ඉඳලා දිනූගේ ලෝකය හුදෙකලා වුණා. තනිවම දිනූව බලාගන්න සිදුවූ තාත්තා, ඇයගේ හිතේ තියෙන හිස්කම පුරවන්න පුංචි බලු පැටියෙක් ගෙනෙන්න තීරණය කළා.
දෙවන පරිච්ඡේදය - නව මිතුරා
"අම්මෝ! තාත්තේ ඇත්තටම බලු පැටියෙක් ගේනාවද?" දිනූ හයියෙන් සතුටින් කෑගහලා තාත්තා දිහාවට දිව්වා.
"ඔව් මගේ පොඩි දෝණි. ඔයාට ලස්සනම ලස්සන බලු පැටියෙක් ගේනාවා," තාත්තා හිනාවෙලා කිව්වා.
"එයාගේ නම මොකක්ද තාත්තේ?"
"අපි එයාව බෲනෝ කියලා නම් කරමු, හොඳද?"
"අම්මෝ! ඒක නම් හරිම ලස්සන නමක් තාත්තේ!"
එතකොට බෲනෝට වයස මාස පහයි. එයා හරිම පුංචි, දුඹුරු පාට, දීප්තිමත් ඇස් තියෙන ආදරණීය බලු පැටියෙක්. දිනූයි බෲනෝයි එකම වෙලාවේ හොඳම යහළුවෝ බවට පත් වුණා.
තෙවන පරිච්ඡේදය - සතුටින් ගතවූ කාලය
මාස ගණනාවක් පුරා දිනූ, බෲනෝ සහ තාත්තා හරිම සතුටින් ජීවත් වුණා. දිනූට දැන් වයස අවුරුදු හතයි. ඇයයි, බෲනෝයි දෙන්නම ලොකුවෙලා. එයාලගේ මිත්‍රත්වය දවසින් දවස තවත් ශක්තිමත් වුණා.
බෲනෝ දිනූව ආරක්ෂා කරන, ඇයගේ හොඳම යහළුවෙක් සහ සහෝදරයෙක් වගේ වුණා. ඔවුන් එකට සෙල්ලම් කළා, එකට නිදාගත්තා, එකට කෑම කෑවා.
සිව්වන පරිච්ඡේදය - අනතුර
එක දවසක් දිනූයි, බෲනෝයි සෙල්ලම් කරන්න ගේ පිටිපස්සේ තිබුණු වත්තට ගියා. ඒ වත්තේ පැරණි ලිඳක් තිබුණා. ඒ ලිඳ ගැඹුරු නැති වුණාට, අනතුරක් වෙන්න පුළුවන් තරම් ලොකුයි.
සෙල්ලම් කර කර ඉන්නකොට වැරදීමකින් දිනූයි බෲනෝයි ලිඳට වැටුණා. ලිඳ ගැඹුරු නැති නිසා එයාලට ලොකු හානියක් වුණේ නැහැ.
නමුත් එකපාරටම බෲනෝ යම් දෙයක් දැකලා හයියෙන් බුරන්න පටන් ගත්තා.
දිනූට හරිම බයක් දැනුණා. ඇය ඉක්මනින්ම ලිඳෙන් ගොඩ ඇවිත් බෲනෝත් එක්ක ගෙදරට දිව්වා. නමුත් එයාලා දුටුවේ නැ, එයාලා ගියාට පස්සේ ලිඳ ළඟින් අමුතු කළු දුමක් නඟිනවා.
පස්වන පරිච්ඡේදය - අතීතයේ රහස
දිනූගේ අම්මයි තාත්තයි එකම ආයතනයක වැඩ කළා. එක දවසක් රෑ වැඩ ඉවරවෙලා ගෙදර යනකොට, තාත්තගේ නොසැලකිල්ල නිසා ඔහුගේ කාර් එක අම්මාගේ කාර් එකේ හැප්පුණා.
ඒ රිය අනතුරින් අම්මා නැති වුණා. තාත්තා මේ ඇත්ත දිනූගෙන් හැංගුවා. ඔහු දිනූට කිව්වේ ඒක සාමාන්‍ය අනතුරක් කියලා විතරයි.
මේ වරදකාරී හැඟීම තාත්තගේ හිතට ලොකු බරක් වෙලා තිබුණා.
අම්මා නැති වෙන්න කලින් දවසේ රෑ, එයාලා දෙන්නා අතර පොඩි රණ්ඩුවක් ගිහින් තිබුණා. තාත්තා වැඩිපුරම වැඩ කරලා පවුලට වෙලාවක් වෙන් නොකළ නිසා අම්මා තරහ වෙලා හිටියේ. "ඔයා මටයි දිනූටයි වඩා වැඩියෙන් සල්ලි වලට ආදරෙයි!" අම්මා තරහෙන් කිව්වා. ඒ වචනේ තමයි අම්මා කිව්ව අන්තිම වචන.
හයවන පරිච්ඡේදය - අමුතු සිදුවීම්
දිනූයි බෲනෝයි ගෙදර එනකොට තාත්තා හිටියේ නැහැ. ඔහු ගෙදර ආවාම දිනූ වත්තට ගිය බව දැනගෙන ඇයට හොඳටම බැන්නා. දිනූ ලිඳ ළඟදී අත්දැකපු දේ ගැන නම් තාත්තට කිව්වේ නැහැ.
ඒ දවසේ හවස දිනූ අමුතු විදියට හැසිරෙන්න පටන් ගත්තා. ඇය වෙනදට වඩා නිහඬව හිටියා.
තාත්තා ඇයත් එක්ක කතා කරන්න උත්සාහ කළත්, දිනූ ඇයගේ කාමරයට ගිහින් දොර වහාගත්තා.
ඒදා රෑ දිනූ නින්දෙන් ඇහැරිලා, එයාට පෙනුණේ තමන්ගේ අම්මගේ සෙවනැල්ලක් කාමරයේ ඉන්නවා වගේ. "අම්මා?" ඇය හෙමින් ඇහුවා. නමුත් ආයෙත් බලනකොට එතන කවුරුවත් හිටියේ නැහැ.
හත්වන පරිච්ඡේදය - ආත්මයේ සාක්ෂිය
ඊළඟ දවසේ දිනූගේ හැසිරීම තවත් අමුතු වුණා. ඇය ආයෙත් බෲනෝ එක්ක ලිඳ ළඟට ගියා. එතනදී ඇය දිගින් දිගටම ලිඳ ඇතුළ බලාගෙන හිටියා. බෲනෝ අමාරුවෙන් සද්ද කර කර ඇයගේ ඇඳුම අදින ගමන් ඇයව ගෙදරට ගෙනියන්න හැදුවා.
"බෲනෝ, එපා! මට මෙතන ඉන්න ඕනේ," දිනූ කිව්වා. ඇයගේ හඬ සාමාන්‍ය ළමයෙක්ගේ කටහඬක් නෙවෙයි, වැඩිහිටි කෙනෙක්ගේ කටහඬක් වගේ.
ඒදා හවස තාත්තා වැඩ ඉවරවෙලා ගෙදර ආවාම, දිනූ ඔහු එන තුරු බලාගෙන හිටියා. ඇයගේ ඇස්වල වෙනදා තිබුණු ළමාකම තිබුණේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ගැඹුරු, කටුක බැල්මක් තිබුණා.
"තාත්තේ, අපි කතා කරමුද?" දිනූ කිව්වා. ඇයගේ කටහඬ හරි අමුතු එකක් වුණා.
අටවන පරිච්ඡේදය - ඇත්ත එළිදරව් වීම
"දිනූ, ඔයා හරියටම හොඳින් නෙවෙයි. ඔයාට මොකක් හරි අසනීපයක්ද?" තාත්තා කනස්සල්ලෙන් ඇහුවා.
"මට අසනීපයක් නැහැ තාත්තේ. නමුත් ඔයාට තියෙනවා. ඒක හිතේ අසනීපයක්," දිනූ ඔහුගේ ඇස් දිහා කෙලින්ම බලලා කිව්වා.
"ඔයා මොනවද මේ කියන්නේ?"
"ඔයා දන්නවා මම මොකක්ද කියන්නේ කියලා," දිනූගේ කටහඬ තවත් රළු වුණා. "අම්මා මැරුණේ ඔයා නිසා. ඒක අනතුරක් නෙවෙයි. ඔයාගේ වරදින් අම්මාව මරුන."
තාත්තාට හරිම පුදුමයි. "දිනූ, ඔයා ඇයි මෙහෙම කතා කරන්නේ? මට තේරෙන්නේ නැහැ."
"අම්මා මට කිව්වා. අම්මා මට කිව්වා ඔයා එදා රෑ බීලා හිටියා කියලා. අම්මා ඔයත් එක්ක තරහ වෙලා හිටියේ . ඔයා අම්මගේ කාර් එකට හැප්පෙව්වා. ඊට පස්සේ ඔයා පොලීසියට කිව්වේ ඒක අනතුරක් කියලා."
නවවන පරිච්ඡේදය - ආත්මයේ කෝපය
තාත්තා පස්සට ගියා. ඔහුගේ මුහුණ සුදුමැලි වුණා. "දිනූ, ඔයා මේ මොනවද කියන්නේ? මේ ඔයාගේ කටහඬක් නෙවෙයි. ඔයාගේ අම්මා මැරිලා. එයා කොහොමද ඔයාත් එක්ක කතාකරන්නෙ."
"අම්මා මැරිලා, නමුත් අම්මා මට කතා කරනවා," දිනූ ඔහු ළඟට එන ගමන් කිව්වා. "අම්මා කියනවා ඔයාට දඬුවම් ලැබෙන්න ඕනේ කියලා."
"දිනූ, එන්න මගේ ළඟට. අපි ඉස්පිරිතාලෙට යමු. ඔයාව ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට පෙන්වන්න ඕනේ," තාත්තා බයෙන් කිව්වා.
"නෑ! අම්මා කියනවා ඔයා පැනලා යන්න හදනවා කියලා. ඔයාට හැංගිලා ඉන්න බැහැ," දිනූ කෑගැහුවා. ඇයගේ හඬ එකපාරටම වෙනස් වෙලා වැඩිහිටි ගැහැනියක්ගේ හඬක් බවට පත් වුණා.
බෲනෝ කනස්සල්ලෙන් දිනූ ළඟ ඉඳන්, වලිගය පහළට දාගෙන හෙමින් සද්ද කරන්න පටන් ගත්තා.
දසවන පරිච්ඡේදය - අන්තිම සංවාදය
"මට සමාවෙන්න, මට සමාවෙන්න!" තාත්තා දණ ගහලා බිම වැටුණා. "මම දැනගෙන හිටියා මම වැරදියි කියලා. නමුත් මට තරහ ගියා. මම බීලා හිටියේ නැහැ, නමුත් මට තරහ ගිහින් හිටියේ. ඔයාගේ අම්මා මගේ වැරදි ගැන කිව්වා. අනතුර වෙලත් මට ඒක තේරුණේ නැහැ."
"අම්මා කියනවා ඔයා බොරු කියනවා කියලා," දිනූ ඔහුගේ ඉස්සරහට ගියා. "අම්මා කියනවා ඔයා හරියටම ඔයාගේ වරද දන්නවා, නමුත් ඔයා ඒක කියන්න බයයි කියලා."
ඔව්, ඔව් මම බය වුණා. මම දුර්වල කෙනෙක්. මට ඕනේ වුණේ දිනූට අපි දෙන්නගෙ අඩුව දැනෙන්නට නොදි ඉන්න. මම හිතුවා ඇත්ත කිව්වොත් මට නිදහස නැති වෙයි කියලා. එතකොට දිනූට කිසිම කෙනෙක් නැති වෙවී කියලා මට බය හිතුණා ," තාත්තා අඬමින් කිව්වා.
"අම්මා කියනවා ඔයාට ඇත්ත දඬුවම ලැබෙන්න ඕනේ කියලා. නමුත් ඒක කරන්නේ මම," දිනූ ඔහුට තවත් ළං වුණා.
ඒ වෙලාවේ දිනූගේ අතේ පුංචි පිහියක් තිබුණා. ඒක කුස්සියේ තිබුණු එකක් වගේ.
එකොළොස්වන පරිච්ඡේදය - පලිගැනීම
"දිනූ, එපා! ඒ ඔයාගේ අම්මා නෙවෙයි. ඒක මොකක් හරි නරක බලවේගයක්. ඔයාගේ ඇත්ත අම්මා ඔයාට වැරදි දේවල් කරන්න කියන්නේ නැහැ!" තාත්තා කෑගැහුවා.
"අම්මා කියනවා ඔයා අන්තිම වතාවටත් බොරු කියනවා කියලා," දිනූගේ ඇස් අඳුරු වුණා. "අම්මගේ ආදරේ ඔයාට මගේ හිත හරහා පේනවා. අම්මා විසුරනවා ඇයි තාම ඔයාට දඬුවම් ලැබුණේ නැත්තේ කියලා."
තාත්තා පැනලා යන්න හැරිලා දිව්වා. නමුත් බෲනෝ ඔහුගේ ඉස්සරහට ගිහින් ඔහුගේ කකුල අල්ලගන්න හැදුවා.
තාත්තා නොදැක බෲනෝගේ ඇඟට හැප්පිලා බිම වැටුණා.
දිනූ ඔහු ළඟට දිව්වා. "තාත්තේ, අම්මා සමාව දෙනවා. ඔයා අම්මා ළඟට ගියොත්. අම්මා ඔයාත් එක්ක තරහ නැහැ. අම්මාට දුකයි."
තාත්තා ඇස්වල කඳුළු පුරවගෙන, "මට සමාවෙන්න මගේ ආදරියේ. මම ඔයාගේ අම්මාගෙන් සමාව ඉල්ලනවා. මම ඔයාගෙන්ද සමාව ඉල්ලනවා," කිව්වා.
ඒ වෙලාවේ දිනූ පිහියෙන් තාත්තගේ පපුවට ඇන්නා.
දොළොස්වන පරිච්ඡේදය - අවසානයේ පිබිදීම
පහුවදා උදේ පාන්දර දිනූ ඉර එළිය මූණට වැටුණු නිසා ඇහැරුණා. ඇයගේ හිතේ අමුතුම සාමයක් තිබුණා. ඇය දැක්කේ තමන් ගේ පිටිපස්සේ වත්තේ තිබුණු පැරණි ලිඳ ළඟ බිම වැතිරිලා ඉන්නවා කියලා.
ඇයගේ අනිත් පැත්තේ බෲනෝ නිදාගෙන හිටියා. ඔහුගේ ඇඟේ කවදාවත් නොදැකපු තරම් ලේ තිබුණා. බෲනෝ දුකෙන් සද්ද කර කර ඇහැරුණා.
දිනූ ගෙදරට දිව්වා. "තාත්තේ! තාත්තේ!" ඇය කෑගැහුවා. නමුත් කිසිම උත්තරයක් ලැබුණේ නැහැ. ඇය ගෙදර පුරා තාත්තාව හොයා බැලුවා. කවුරුවත් හිටියේ නැහැ.
දිනූට රෑ වුණ දේවල් මතක නැහැ. ඇයට මතක තිබුණේ ලිඳට වැටුණ එක, අමුතු සිහිනයක් දැක්ක එක, සහ අම්මා හෙමින් කතා කළ එක විතරයි. නමුත් ඇයගේ ආදරණීය තාත්තා ඇයව දාලා ගිහින් කියලා ඇය දැනගෙන හිටියා.
දිනූ දවස පුරා ඇඬුවා. බෲනෝත් ඇයත් එක්ක අඬන්න පටන් ගත්තා. එයාලා දෙන්නම දැන් මේ ලෝකයේ තනිකරව ඉතිරි වෙලා.
අවසානය
මේ විදියට දිනූගේ අම්මගේ පලිගැනීමේ කතාව අවසන් වෙනවා. ආදරණීය අම්මා තමන්ගේ ස්වාමිපුරුෂයාගේ වරදට දඬුවම් දුන්න ආකාරය මේ කතාවේ තියෙනවා. නමුත් මේ දඬුවම පුංචි දිනූටත් ලොකු දුකක් ගෙන දුන්නා.
දවස් කීපයකට පස්සේ අසල්වැසියෝ දිනූව හොයාගත්තා. ඇයයි බෲනෝයි වෙහෙසට පත්වෙලා, බඩගින්නේ හිටියා.
පොලීසිය තාත්තගේ මළ සිරුර වත්තේ ලිඳ ළඟින් හොයාගත්තා. නිලධාරීන් හිතුවේ ඒක හදිසි අනතුරකින් වුණු මරණයක් කියලා.
දිනූව අනාථ නිවාසයකට ගෙනිච්චා. එතනදී ඇයට බෲනෝ එක්ක ඉන්න ලැබුණා. කාලයත් එක්ක ඇයගේ ජීවිතය සාමාන්‍ය වුණා. නමුත් ඇයගේ හිතේ ඇති වුණ මේ අමුතු අත්දැකීම සදහටම සලකුණක් විදියට ඉතිරි වුණා.
බෲනෝත් ඔහුගේ ජීවිත කාලය පුරාම දිනූත් එක්ක හිටියා. ඔවුන් දෙන්නම හොඳම යහළුවෝ වගේ ජීවත් වුණා. නමුත් බෲනෝ කවදාවත් ඒ රෑ සිද්ධ වුණු දේවල් ගැන කිසිම දෙයක් පෙන්නුවේ නැහැ. සත්තුන්ට මිනිස්සුන්ගේ නොපෙනෙන ලෝකයේ දේවල් පෙනුණත්, ඒ ගැන එයාලා කතා කරන්නේ නැහැ.
දිනූගේ කතාව අවසන් වෙනකොට, ඇය තමන්ගේ අම්මගේ ආත්මයට සමාව දීමේ හොඳ ගුණය, ඒ වගේම තාත්තගේ වරදට ලැබුණු දඬුවම ගැනත් තේරුම් ගත්තා. ඇයගේ ජීවිතයේ සිද්ධ වුණු මේ අමුතු සිදුවීම ඇයව තවත් කරුණාවන්ත, ශක්තිමත් කෙනෙක් බවට පත් කළා.